De regels over het bouwen van niet-islamitische gebedsplekken in een islamitisch land steunen op de brief van Omar (ra) die hij aan de Christenen van Damascus had gestuurd na een vredesakkoord met hen te hebben afgesproken, waarin hij aangeeft dat de Christenen geen kerken mogen bouwen.

Op basis van deze overlevering hebben de fikh-geleerden de regels omtrent dit onderwerp verder ontwikkelt. De regels omtrent het bouwen van niet-islamitische gebedsplekken in een stad is afhankelijk van de manier waarop een stad is veroverd:

1. Steden/plaatsen die door moslims zijn gebouwd: in deze plaatsen is het, volgens de meerderheid van de geleerden, niet toegestaan om nieuwe kerken, tempels en dergelijke niet-Islamitische gebedsplekken te bouwen.
2. Steden die doormiddel van oorlog zijn veroverd: in deze plaatsen is het ook niet toegestaan om niet-islamitische gebedsplekken te bouwen.
3. Steden/plaatsen die doormiddel van een vredesakkoord zijn veroverd (musalaha): als er wordt afgesproken dat het land van niet-moslims is in ruil voor dat zij kharadj zullen betalen, dan is het toegestaan om kerken/tempels te bouwen. Maar als er wordt afgesproken dat het land een territorium van de moslims is en de niet-moslims djizye betalen, dan mag er geen kerk/tempel worden gebouwd, mits er een voorwaarde is dat het land van niet-moslims is.

De reeds bestaande niet-Islamitische gebedsplekken worden niet verwoest en mogen voortbestaan.^[1]