Volgens de Islam geeft een naar behoren opgesteld huwelijkscontract aanleiding tot bepaalde persoonlijke en financiële rechten en plichten voor man en vrouw. Zelfs als de vrouw rijk is, behoren alle uitgaven van de vrouw in het huwelijk toe aan de echtgenoot. Aan de andere kant heeft de vrouw de plicht haar echtgenoot te gehoorzamen, op voorwaarde dat de echtgenoot de mehir en nafaka vervult, het huis niet verlaat zonder zijn toestemming en medeweten en om het huis en zijn rechten te beschermen in afwezigheid van de echtgenoot.^[1]

Een vrouw die ongehoorzaam is aan het huwelijksrecht en dermate onenigheid toont dat het voortzetten van een huwelijk wordt verhinderd, wordt in fikh nushuz genoemd.

Indien een vrouw zonder een geldig excuus niet verhuist naar het huis van haar man of het huis verlaat zonder instemming van haar man, personen die haar man niet in huis wil toelaten, op reis gaat zonder toestemming van haar man of zonder een persoon van mehram, een baan of beroep buitenshuis vervult, niet op reis wil gaan met haar man of niet zijn seksuele wensen wil bevredigen, geen materiële of religieuze reinheid in acht neemt, geen verplichtingen met betrekking tot het geloof uitvoert, zich bezighoudt met nafile gebeden ondanks de tegenstand van haar man en niet de nodige zorg neemt om het eigendom van haar man te beschermen, wordt dit bestempeld als nushuz.

Een vrouw mag dus niet zonder de toestemming van haar man een vreemde man in huis aannemen.

Het recht van de vrouw op nafaka en sukna vervalt indien zij als nashize wordt bestempeld. Er is een consensus onder de islamitische geleerden over deze kwestie, behalve een mening binnen de Malik-wetschool die niet de voorkeur heeft. Hoewel de meningen over de details verschillen, is unaniem overeengekomen dat de vrouw haar recht op alimentatie terugkrijgt zodra ze deze toestand verlaat.^[2]