Het vastleggen en memoriseren van alle Kuran-verzen zijn voltooid tijdens de aanwezigheid van onze profeet (saw). Bij elke openbaring van Allah (swt) via Djibril (as), liet profeet Muhammed (saw) de verzen opschrijven aan de schrijvers zoals bijvoorbeeld Osman Ibn Affan (ra). Djibril (as) heeft profeet Muhammed (saw) altijd aangegeven waar en op welke volgorde deze verzen bewaard moesten worden. De volgorde van de verzen kwamen namelijk niet overeen met de chronologische openbaring van deze verzen. De verzen die één voor één werden geopenbaard, hadden te maken met de gebeurtenissen van toen.

De schrijvers schreven altijd een extra exemplaar voor henzelf, maar ook voor extra zekerheid en controle. Op deze manier werden de verzen goed en veilig bewaard. Achteraf werden ze ook altijd voorgelezen aan onze profeet (saw) en nogmaals gecontroleerd; als er fouten waren, werden deze direct verbeterd. Na de laatste controle werd altijd een exemplaar bewaard in het huis van onze profeet (saw).

Omdat er in dat tijdperk niet genoeg papier was om de verzen op te schrijven, werd gebruik gemaakt van leer, hout, schouderbladbot van kamelen, witte platte stenen, dadelbladen, papieren en porselein. De ordening van de verzen werden met orders en bevelen van Allah (swt) via Djibril (as) aan onze profeet (saw) verteld, zoals: “Plaats die en die vers op die plaats.” Profeet Muhammed (saw) ging vervolgens de verzen ordenen zoals Djibril (as) had aangegeven.

Er waren vele huffaz aanwezig tijdens het leven van onze profeet (saw). Het volgende vers geeft ons informatie over de wijze van ordenen van de Kuran:

Tijdens het leven van onze profeet (saw) bestond de Kuran niet uit een compleet gebundeld exemplaar zoals het boek dat wij nu kennen. Toen was er geen behoefte aan iets dergelijks, omdat hij (saw) nog in leven was.

Na het overlijden van profeet Muhammed (saw) zijn zeventig huffaz als martelaar gevallen tijdens de veldslag in Yemame. Hoewel de overwinning in Yemame een vreugdevolle gebeurtenis was, werd het besmet met een gevoel van droefheid, want veel van de beste ashab waren tijdens deze slag gevallen. Als er in de toekomst nog meer huffaz shehid zouden worden, dan zou veel van de Kuran verloren raken. Daarom zag Omar (ra) als eerst en later Ebu Bekir (ra) de noodzaak in om de Kuran in een enkel boek te verzamelen. Ebu Bekir (ra) wees Zeyd ibn Sabit (ra) aan, een metgezel die ervaren was omdat hij in het verleden al verzen van de Kuran voor onze profeet (saw) had opgeschreven. Zeyd (ra) heeft alle verzen stuk voor stuk verzameld en gebundeld tot een boek. Dit eerste gebundelde boek heeft de naam ‘mushaf’ (geschrift) gekregen. Tot op de dag van vandaag hebben wij de originele exemplaren van de Kuran die vastgelegd en gedrukt zijn in de periode van Ebu Bekir (ra) en Osman (ra). Bovendien zijn kopieën van deze mushaf geschreven onder goedkeuring en toezicht van alle ashab.

Sir William Muir, een Schotse oriëntalist, doet de volgende bekentenis over dit onderwerp: "Het is een onmiskenbaar feit dat er geen ander boek ter wereld is dan de Kuran dat 14 eeuwen kan overleven als zo'n zorgvuldig bewaarde tekst."^[2] Weer zei Muir: “In elke eeuw en elk tijdperk is er geen andere Kuran voor alle islamitische mezahib geweest dan de originele.”