Allereerst is het belangrijk om te weten dat aanbidding een bevel van Allah (swt) is. De wijsheid achter de wijze van aanbidding hoort geen rol te spelen voor een moslim in het vervullen van die aanbidding.

Bovendien vertonen de zaken van sharia twee aspecten. De ene wordt taäbbudi genoemd, hetgeen inhoudt dat zij niet aan beredenering gebonden zijn en alleen uitgevoerd worden omdat zij zijn bevolen. Hun eigenlijke bestaansreden is het bevel.
Het andere aspect wordt makulul-mana genoemd, hetgeen inhoudt dat deze zaken een wijsheid en een nut hebben waarvan de logica ertoe heeft geleid dat zij in de sharia zijn opgenomen. Niettemin vormt hier de wijsheid en het nut ervan niet de ware oorzaak of de eigenlijke reden, het is het gebod of het verbod van Allah.^[1]

Hieruit kunnen we concluderen dat het reciteren uit de Kuran tijdens gebeden wordt aangeduid in zowel de Kuran als hadis.^[2] De Profeet (saw) heeft dit bevel heel zijn leven gepraktiseerd. Wat betreft de wijsheid, tijdens het gebed is een dienaar het dichtst bij Allah (swt), het is als het ware de miradj van een dienaar. In een dergelijke situatie denken we dat het meest geschikt is om het woord van Allah (swt) te gebruiken in plaats van je eigen bewoording.