Het probleem heeft meerdere aspecten. Of de stem van de vrouw haar awra is of niet, is een van hen. Sommige Hanefi-geleerden zeggen dat de stem van een vrouw ook haar awra is. Met betrekking tot het vers:

Zegt Djessas het volgende: “Zoals uit dit vers wordt begrepen, mogen vrouwen hun stem niet verheffen op een manier die vreemde mannen kunnen horen. Immers, voor het opwekken van fitnah is de stem van een vrouw verleidelijker dan een sieraad om de enkel.

Om deze reden beschouwden onze imams het als mekruh voor vrouwen om ezan te verrichten.^[2] De volgende hadith laat dit zien:

Zij zeggen: “Als het niet bezwaarlijk voor hen was om hun stem te verheffen, zouden zij ook met een verheven stem hebben gewaarschuwd. Bijna alle Islam geleerden zijn het er unaniem over eens dat teganni (stem mooier laten klinken, zingen of een gesprek aangaan) door een vrouw in het bijzijn van vreemde mannen haram is. Alleen mannen die een probleem ondervinden in hun geaardheid en mannelijkheid zullen niet beïnvloed worden. Volgens de algemeen aanvaarde mening van Hanefi- en Shafii-geleerden is de stem van een vrouw echter niet haar awra. Dit omdat er geen overlevering is waarin staat dat vrouwen hun stemmen niet mogen laten horen in het bijzijn van mannen. Er is een vers dat luidt:

Zelfs het harde gesprek van een vrouw met andere mannen dan haar echtgenoot werd zowel in het Asrul-Djahiliyye als in de Islam als één van haar schoonheden beschouwd.^[5]

Dus wat verboden is, is niet dat de vrouw haar stem laat horen, maar dat zij spreekt op een manier die vrouwelijkheid uitstraalt. De Shafii-geleerden en andere mudjtehidin zeggen: "De stem van de vrouw is niet haar awra. Het is immers toegestaan voor haar om boodschappen te doen en te getuigen in de rechtbank. Hiervoor moet ze haar stem verheffen en praten."^[6] Het is overgeleverd dat vrouwen ten tijde van Asrus-Saadah gingen praten (in de zin van aanspreken) met mannen, ze bemoeiden zich zelfs met de khutbe van een kalief.

Een ander aspect van dit onderwerp is kijken of staren. Zoals bekend worden zowel mannen als vrouwen geboden om hun blikken neer te slaan.^[7] De Profeet (saw) zei:

De meerderheid van de fikh-geleerden is van mening dat het gezicht van de vrouw ook awra is. De meerderheid van de Hanefi-geleerden zeggen dat de handen en het gezicht van een vrouw geen awra zijn, maar dat ze deze moet bedekken in geval van fitnah. Aan de andere kant waren sommige Hanefi-geleerden van mening dat de handen en het gezicht van een vrouw ook awra is door de meerderheid te volgen. Bijvoorbeeld Aliyyul-Kari is er een van. Zoals je kunt zien, is er een consensus van geleerden dat vrouwen en vooral jonge meisjes hun gezichten moeten bedekken ten tijde van fitnah. Fitnah is in dit geval het hebben van verlangens tot mensen van het andere geslacht.

In deze context kan nog een aspect van de kwestie worden genoemd, namelijk het verbod op ‘teberrudj’. Teberrudj wil zeggen dat een vrouw haar schoonheden op haar kleren of lichaam presenteert aan vreemde mannen. Dit gedrag wordt expliciet verboden verklaard in het volgende vers:

Een sierlijke hoofddoek, opgemaakte wenkbrauwen en wangen vallen onder teberrudj.

Kortom: als een vrouw haar stem niet op een verleidelijke manier gebruikt, haar gewaad niet toegeeflijk is, als ze geen fitnah voor het publiek veroorzaakt (sensuele blikken) door continu een glimp van haarzelf te geven, dan kunnen we zeggen dat het wel is toegestaan om mannen toe te kunnen spreken, lezingen te houden, etc.

Echter, er dient gevraagd te worden of het mogelijk is om te voldoen aan deze voorwaarden voor een jonge vrouw om in het bijzijn van een groep mannen, oog in oog, een lezing te geven. Zelfs al is het mogelijk, is het dan wel noodzakelijk dat een dergelijke lezing gehouden moet worden? Tevens is het in dit geval niet te controleren en dus dient zoveel mogelijk het zekere voor het onzekere in acht genomen te worden.