Mensen zijn met betrekking tot hun rijkdom in verscheidene sociale klassen geschapen. Vanwege deze verscheidenheid nodigt Allah de rijken uit om de armen te hulp te schieten. De rijken kunnen echter de betreurenswaardige en hongerige toestand van de armen alleen via de beleving van honger tijdens het vasten begrijpen.

Indien het vasten niet zou bestaan, dan zouden vele zelfzuchtige rijken niet kunnen begrijpen hoe pijnlijk honger en armoede zijn en hoeveel compassie degenen nodig hebben die daaronder lijden. Wat deze compassie betreft, zij leidt tot de ware dankbaarheid. Wie het ook moge zijn, iedereen kan altijd een ander mens vinden die in zeker opzicht nog armer en behoeftiger is dan hijzelf. Ten opzichte van hem is het zijn plicht om hem mededogen te tonen. Indien hij er zelf nog nooit toe gedwongen is geweest om honger te lijden, kan hij ook de hulp en de aandacht niet opbrengen. En indien hij dat al zou kunnen, dan nog zou zijn hulp als zodanig onvolkomen zijn, want hij zou niet kunnen weten in wat voor meelijwekkende toestand de behoeftigen zich bevinden, omdat hij het zelf niet in zijn ziel heeft ervaren.