Met het volgende vers dat in soera Yusuf voorkomt, kan het volgende begrip naar voren komen:

Alles wat de Kuran en het geloof betreft is waardevol. Hoe klein en nietig het ogenschijnlijk ook beschouwd wordt, is de waarde ervan zeer groot. Inderdaad, al datgene wat voor ons eeuwige gelukzaligheid dienstbaar is, is niet van kleine waarde. Aangezien dat zo is, kan men niet zeggen dat dit niet meer dan een klein punt is dat geen verklaring nodig heeft en geen aandacht waard is.
Het is een goede opmerking betreffende het mooiste verhaal. Een verheven, subtiel, goed nieuws berichtende en een wonderlijke opmerking bij dit vers welk het einde van het verhaal van Yusuf (as), het mooiste verhaal van alle verhalen, als volgt weergeeft:
De pijn en het verdriet van de dood en de scheiding die plaatsvinden aan het einde van andere heuglijke en gelukkige verhalen, verstoren en vernietigen de denkbeeldige vreugde die het gehele verhaal tot dan toe heeft uitgestraald. In het bijzonder is het pijnlijker en navrant om over de dood en de scheiding te berichten op het moment dat er juist over totale vreugde en volmaakt geluk wordt gesproken, en dat zodoende de toehoorders “O, wat erg!” doet roepen.
Echter, hoewel dit vers precies op het stralende hoogtepunt van het verhaal van Yusuf (as), dus wanneer hij een van de voornaamste personen van Egypte was geworden, opnieuw met zijn ouders verenigde, zijn broers weer ontmoette en de grootste vreugde en het hoogste geluk van deze wereld ervaarde over zijn dood bericht, doelt zij op een zodanige wijze het volgende:
Teneinde een nog stralender situatie te ervaren dan deze gelukkige en vreugdevolle situatie, wenste Yusuf (as) zijn dood van Allah de Rechtvaardige. Hij stierf inderdaad en ontving die gelukzaligheid.
Dat houdt in dat naast de vreugde en het plezier van deze wereld aan de andere zijde van het graf een gelukzaligheid bestaat die nog aantrekkelijker is en een toestand bestaat die vervuld is van nog meer vreugde waarbij Yusuf (as) midden in deze wereldse vreugde toch de bittere dood verlangde opdat hij de ware gelukzaligheid zou kunnen bereiken.
Bekijk dus nu deze bijzondere welsprekendheid van de Kuran op welke wijze hij het einde van het verhaal van Yusuf (as) vertelt. Inderdaad, degene die naar deze vertelling luistert, ervaart geen pijn en ellende, maar de vreugde en de blijdschap van het goede nieuws.
En tevens leidt de Kuran de mens als volgt:
Werk voor hetgeen zich achter het graf bevindt. Immers, de ware gelukzaligheid en de ware vreugde bevinden zich daar.
Bovendien toont de Kuran ons de verheven trouwhartigheid van Yusuf (as) en zegt dat zelfs de meest schitterende en de meest vredige toestanden in deze wereld hem niet in godvergetelheid hebben kunnen laten vervallen en hem niet in een roes van vreugde hebben kunnen laten bedwelmen; hij verlangt nog steeds naar het hiernamaals!^[2]